Do setz dä Buddha widder do, wo dä Buddha immer setz
Wie fessjeklääv op singem Hocker, zwesche Appelkorn un Bier
Nä, dä brengk jaanix us d'r Rouh, als wör dat alles bloß ene Wetz
Hä beluurt sich nur die Welt un wat uns Minsche su passiert
Hä hät för jeder e offe' Uhr un hüürt sich fründlich all uns Sorje aan
Un an 'nem joode Ovend säät hä dann: »Ja, nu …
Et es esu einfach – et es einfach esu«
Wat m'r hät, dat hät m'r
Wat m'r nit hät, hät m'r nit
Wat m'r kritt, dat kritt m'r, wemm'r 't kritt
Do muss m'r sich doch frore:
Wat soll m'r sich noch plore?
Et kütt, wie et kütt
Denn et kütt, wenn et kütt, wie et kütt
Ich han dä Buddha ens jefrooch: »Saach, hüür ens, du weiß doch Bescheid –
Die Welt es doch su wunderbar, dat Lääve künnt su schön sin
Woröm jitt et nur all dä Ärjer, all dä Strick un all dä Neid?«
Do säät dä Buddha: »Häste'ns Füür? Un wör och noch e Bier drin?
Ich sare Dir, wie't es, Jung: Immer noch et jrötzte Leid
Es, wat d'r Minsch sich selvs aandeit! Ja, nu …
Dobei es et esu einfach – et es einfach esu«